پس از آزادی آیت‌الله طالقانی در نهم آبان ماه ۱۳۵۷ از زندان، مردم عادی برای ملاقات ایشان و عرض تبریک به مناسبت آزادی مقابل منزل او جمع می‌شدند.
همچنین، فردای روز آزادی، جبهه ملی از اصناف و بازاریان برای راهپیمایی به سمت منزل طالقانی دعوت کرد. دویست هزار نفر، در سبزه میدان جمع و به طرف خانه طالقانی روانه شدند. در میان راه، جمعیت به ۲۵۰ هزار نفر رسید. داریوش فروهر، سخنگوی جبهه ملی، برای مردم سخنرانی پرشوری کرد و مبارزه مداوم طالقانی را علیه استبداد را ستود.

آیت‌الله طالقانی در دوم آذر ۱۳۵۴، توسط دادستانی ارتش، دستگیر و زندانی شد و علت دستگیری او، افشای ارتباطش با سازمان مجاهدین بود. پس از دستگیری، به زندان کمیته مشترک ضد خرابکاری فرستاده شد که بدترین شکنجه‌گاه رژیم بود و سخت‌ترین شکنجه روحی برای او. پس از آزادی از زندان، نخستین خاطره‌ای را که به یاد آورد، همین بود: شکنجه روحی من زیاد بود و مخصوصاً همه چهل روزی که در کمیته بودم، دائماً صدای ضجه و فریاد زندانیان سیاسی به گوش می‌رسید. سپس پانزدهم دی ماه او را به زندان اوین منتقل کردند و برای وادار کردنش به تسلیم، دخترش اعظم طالقانی را که پیش‌تر دستگیر شده بود، به حبس ابد محکوم ساختند. برای خود او نیز پس از دو سال (در سال ۱۳۵۶) دادگاهی فرمایشی تشکیل داده و به ده سال حبس محکوم کردند.

آیت‌الله طالقانی در شب عید فطر سال ۱۳۵۰ بنا به ابلاغ مأموران کلانتری محلی از حضور در مسجد (برای جلوگیری از ایراد خطبه که بنا به روال آن سال‌های ایشان در حمایت از فلسطین انجام می‌شد) منع شد. سپس، بنا به فرمان ارتشبد نصیری رئیس ساواک در منزلش حصر می‌شود و حق خروج یا دیدار با دیگران از او سلب می‌شود.
طالقانی از ۲۹ آبان تا ۲۹ آذر ۱۳۵۰ در خانۀ خود در حصر و بعد از آن، بر اساس تصمیم کمیسیون حفظ امنیت اجتماعی به سه سال تبعید در زابل (استان سیستان و بلوچستان) محکوم می‌شود.
او در تاریخ سی ام آذر ۱۳۵۰، به شهربانی زابل معرفی می‌شود اما به دنبال اعتراضش، این حکم به یک سال و نیم تبعید و انتقال به بافت (استان کرمان) تغییر می‌کند.
سرانجام، طالقانی پس از شش ماه اقامت در زابل، در اواخر خرداد ۱۳۵۱ به بافت منتقل می‌شود و تا اواسط تیر ۱۳۵۲ در آنجا در تبعید می‌ماند.

آیت‌الله طالقانی در آبان ماه ۱۳۴۶ پس از گذراندن پنج سال حبس از زندان آزاد می‌شود. او پس از آزادی نیز به خاطر فعالیت‌های مبارزاتی‌اش در مسجد هدایت، تحت فشار ساواک بوده، به همین دلیل اوقات بسیاری را به سفرهای خارج از تهران می‌گذرانده است. از جمله که به زادگاهشان در طالقان می‌رود. طالقانی در این سفر که در اردیبهشت سال ۱۳۴۷ انجام شده، با استقبال گسترده‌ای از سوی اهالی مواجه می‌شود.

به دنبال وقوع زلزله در بویین زهرا در سال ۱۳۴۱، آیت‌الله طالقانی با انتشار اعلامیه‌ای برای جمع‌آوری کمک‌های مردمی برای زلزله‌زدگان در مسجد هدایت فراخوان داد. او سپس، اعلام کرد که با کمک‌های مردمی و با یاری دانشجویان و دوستانش، برای زلزله‌زدگان روستای حسین‌آباد (که کامل تخریب شده بود) خانه خواهند ساخت. طالقانی مدتی بعد با جمعی از دانشجویان و همراهانش (انجمن اسلامی مهندسین) برای تحویل خانه‌ها به حسین‌آباد بوئین‌زهرا رفت. این تصاویر مربوط به این بازدید است.

آیت‌الله طالقانی به همراه برخی شخصیت‌های مذهبی دیگر در مراسمی به مناسبت عید مبعث سال ۱۳۳۸ که در دبیرستان هدف برگزار شده بود، حضور داشت. این تصاویر مربوط به آن مراسم است.
لازم است اشاره شود که دبیرستان هدف از جمله مدارس مذهبی آن سال‌ها نبوده است.

غلامرضا تختی از چهره‌های مشهور ورزش ایران در دهۀ سی و چهل بود که به فعالیت سیاسی نیز می‌پرداخت. تختی در شورای مرکزی جبهۀ ملی دوم عضویت داشت و این موضوع یکی از نقاط اشتراک او با آیت‌الله طالقانی بود.
تختی آذر ماه ۱۳۳۵ در بازی‌های المپیک ۱۳۹۵ موفق به کسب دومین مدال طلای ایران در این بازی‌ها شد. او که رابطۀ گرمی با آیت‌الله طالقانی داشت، چند ماه بعد از آن پیروزی تاریخی به مسجد هدایت و دیدار با طالقانی رفت. در این دیدار، طالقانی به تختی یک جلد قرآن هدیه داد و تختی نیز به طالقانی یک انگشتر هدیه کرد.