پس از آزادی آیت‌الله طالقانی در نهم آبان ماه ۱۳۵۷ از زندان، مردم عادی برای ملاقات ایشان و عرض تبریک به مناسبت آزادی مقابل منزل او جمع می‌شدند.
همچنین، فردای روز آزادی، جبهه ملی از اصناف و بازاریان برای راهپیمایی به سمت منزل طالقانی دعوت کرد. دویست هزار نفر، در سبزه میدان جمع و به طرف خانه طالقانی روانه شدند. در میان راه، جمعیت به ۲۵۰ هزار نفر رسید. داریوش فروهر، سخنگوی جبهه ملی، برای مردم سخنرانی پرشوری کرد و مبارزه مداوم طالقانی را علیه استبداد را ستود.

آیت‌الله طالقانی در دوم آذر ۱۳۵۴، توسط دادستانی ارتش، دستگیر و زندانی شد و علت دستگیری او، افشای ارتباطش با سازمان مجاهدین بود. پس از دستگیری، به زندان کمیته مشترک ضد خرابکاری فرستاده شد که بدترین شکنجه‌گاه رژیم بود و سخت‌ترین شکنجه روحی برای او. پس از آزادی از زندان، نخستین خاطره‌ای را که به یاد آورد، همین بود: شکنجه روحی من زیاد بود و مخصوصاً همه چهل روزی که در کمیته بودم، دائماً صدای ضجه و فریاد زندانیان سیاسی به گوش می‌رسید. سپس پانزدهم دی ماه او را به زندان اوین منتقل کردند و برای وادار کردنش به تسلیم، دخترش اعظم طالقانی را که پیش‌تر دستگیر شده بود، به حبس ابد محکوم ساختند. برای خود او نیز پس از دو سال (در سال ۱۳۵۶) دادگاهی فرمایشی تشکیل داده و به ده سال حبس محکوم کردند.

آیت‌الله طالقانی در آبان ماه ۱۳۴۶ پس از گذراندن پنج سال حبس از زندان آزاد می‌شود. او پس از آزادی نیز به خاطر فعالیت‌های مبارزاتی‌اش در مسجد هدایت، تحت فشار ساواک بوده، به همین دلیل اوقات بسیاری را به سفرهای خارج از تهران می‌گذرانده است. از جمله که به زادگاهشان در طالقان می‌رود. طالقانی در این سفر که در اردیبهشت سال ۱۳۴۷ انجام شده، با استقبال گسترده‌ای از سوی اهالی مواجه می‌شود.