آیت‌الله طالقانی در شب عید فطر سال ۱۳۵۰ بنا به ابلاغ مأموران کلانتری محلی از حضور در مسجد (برای جلوگیری از ایراد خطبه که بنا به روال آن سال‌های ایشان در حمایت از فلسطین انجام می‌شد) منع شد. سپس، بنا به فرمان ارتشبد نصیری رئیس ساواک در منزلش حصر می‌شود و حق خروج یا دیدار با دیگران از او سلب می‌شود.
طالقانی از ۲۹ آبان تا ۲۹ آذر ۱۳۵۰ در خانۀ خود در حصر و بعد از آن، بر اساس تصمیم کمیسیون حفظ امنیت اجتماعی به سه سال تبعید در زابل (استان سیستان و بلوچستان) محکوم می‌شود.
او در تاریخ سی ام آذر ۱۳۵۰، به شهربانی زابل معرفی می‌شود اما به دنبال اعتراضش، این حکم به یک سال و نیم تبعید و انتقال به بافت (استان کرمان) تغییر می‌کند.
سرانجام، طالقانی پس از شش ماه اقامت در زابل، در اواخر خرداد ۱۳۵۱ به بافت منتقل می‌شود و تا اواسط تیر ۱۳۵۲ در آنجا در تبعید می‌ماند.