پیام آیت‌الله طالقانی به مناسبت آغاز محرم

هو العزيز القهار المنتقم

اول محرم 1399، ۱۱ آذر ۱۳۵۷

ایها الناس أن رسول الله (ص) قال: «مَن رأى سُلطاناً جائِراً مُستحلاً لحرم الله، ناكثاً لعَهدِالله، مُخالِفاً لسنّةِ رسولِ الله، و لم يُغيّر ما هو عليهِ بفعلٍ ولا بقولٍ، كان حَقّاً على الله أن يُدخِله مَدخلَه» (حسین بن علی علیه السلام).

هشدارید ای مردم! رسول خدا گفت: «هر کس سلطان تجاوزکار ستمگری را ببیند که خواستار حلال شمردن حرام‌های خدا، نقض‌کنندۀ پیمان و تعهد خدا و مخالف با شیوۀ عمل رسول خداست و وضع و شیوۀ ظالمانۀ او را با کردار و گفتار دگرگون نسازد، بر خداست که او را به همان سقوط گاهی سرنگون کند که سلطان ستمگر را».

ماه محرم، ماه خون و شهادت، ماه حسین شهید و شهیدان کربلا که نامش و راهش طی ۱۴ قرن الهام‌بخش فکر و روح پیروان مکتبش بوده است، شهید برتر و سروری که الگوی هر مجاهد راه حق قرار گرفته است، آغاز می‌شود.

در آستانۀ آغاز این ماه حرکت و تغییر انقلابی، رژیم جبار و ستمگر ایران، دست به جنایتی تازه زد و در شب گذشته، بی هیچ دلیلی مردم مسلمان را به خاک و خون کشاند. مردم تهران در سراسر شب صدای رگبار گلوله‌ها را می‌شنیدند و با صفیر گلوله، با فریاد تکبیر لا اله الا الله، ایمان توحیدی و نفرت و انزجار خود را نسبت به اعمال وحشیانه و خونخوارانۀ رژیم ابراز داشتند. تهران در شب گذشته از ساعت ۲۱ تا ۵ صبح حالتی دیگر داشت، حالت مردمی حق‌طلب و رهایی‌خواه و بی‌سلاح که در سیاهی شب مورد هجوم سبعانۀ مهاجمان ددمنش قرار گرفته بودند.

به من خبر رسیده است که در ساعات فوق در خیابان‌های جنوبی و شرقی و غربی، صدها خواهر و برادر بی‌گناه و معترض با گلوله‌های خودفروختگان رژیم، شهید و یا مجروح شدند. جریان فوق امروز نیز در خیابان‌های خراسان، مولوی، فردوسی، شاهرضا و مخصوصاً در چهارراه سرچشمه و نیز در محوطۀ بانک مرکزی و بانک ملی و بسیاری از خيابان‌های شهر ادامه داشته است و این‌ها هنوز آغاز کار است. عجیب آن‌که جلوی بعضی از بیمارستان‌ها را سد کرده‌اند تا مردم نتوانند مجروحان را خود به بیمارستان برسانند. این است رفتار رژیم که به تازگی بعد از ۵۰ سال قانون‌شکنی، از ملت طلب استغفار کرده، مجدداً برای حفظ قانون سوگند خود را تکرار کرده است.

اما ملت مبارز و مسلمان ایران هشیارتر از آن است که در برابر این کیدهای فریبکارانه و سالوس‌های مذهبی فریب بخورد بلکه به خوبی می‌داند که دشمن با احساس ضعفی که در برابر مجاهدت‌های پیگیر مردم و اجباری که به تسلیم پیدا کرده است مشی تازه‌ای در پیش گرفته و محور سیاست فعلی خود را بر مطالب زیر نهاده است.

ا- به بهانۀ نگرانی از سقوط و تجزیه کشور و به خیال واهی جلب رضایت مردم و با فرستادن کادوها و پیک‌های دست پروردۀ خود به نزد رجال قدیمی کشور، آنان را به وخامت اوضاع و لزوم تشکیل حکومت ملی ائتلافی (البته با حضور خودش) و حفظ به اصطلاح قانون اساسی سر و صدایی به راه انداخته، آنان را معطل و منتظر و امیدوار و ضمناً از صف توده‌ها به جنبش در آمده و انقلابی که دردهایشان از زبان مرجع عالیقدر حضرت آیت‌الله العظمی خمینی بازگو می‌شود و به فرمان ایشان عمل می‌کنند، جدا کند و از این طریق تفرقه‌ای در صفوف فشردۀ ملت به وجود آورد.

۲- در کنار آن چهرۀ (دلسوز؟) قیافۀ واقعی خود را از طریق خونخواری و خونریزی به دست نظامیان و (ژنرال‌ها) با سبعانه‌ترین وجهی که تنها از يك قوم مهاجم وحشی انتظار می‌رود، می‌نمایاند و حرکات و تظاهرات اعتراض مردم را خونین و سرکوب می‌کند.

۳- تا در این بین فرصت کافی بیابند که اولاً ثروت‌هایشان را که از ذخایر و ثروت‌های ملی به غارت برده‌اند به خارج منتقل نمایند. ثانياً با ادامۀ سیاست فرسایشی، مردم را به خستگی و دلسردی بکشانند و ثالثاً از میان این دلسردی و طولانی شدن مدت شاید راهی برای نجات رژیم از بن‌بست باز شود.

۴- در صورت عدم توفیق در این سیاست‌های کشور را به آتش و خون بکشانند و آن وعدۀ «وحشت بزرگ» را که به اربابان خارجی داده است، محقق سازند.

آیا پروردگار ما به ما وعده نداده است که «وَالَّذِينَ يَمْكُرُونَ السَّيِّئَاتِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَكْرُ أُولَٰئِكَ هُوَ يَبُورُ» و آیا ما در پیش خود نمونۀ بارز و عظيم الشأنی چون حسین بن علی علیه السلام را نداریم؟ راه حسین، راه قيام مظلومان محرومان، سرکوب‌شدگان و غارت‌شدگانی است که به عشق حصول به مجتمع قسط اسلامی و وصال به فضای باز الهی جان بر کف می‌نهند و از هستی و حیات خود می‌گذرند تا به ملتی و مکتبی حیات و شکوفایی ببخشند.

این روزها، روزهای حسینی است.

ما ملت مسلمان و پیروان امامان به حق که سلاح‌مان حق و حقیقت است و فعلاً از سلاح‌های معمولی دشمن محرومیم و هنوز به فرمان مراجع عاليقدر زمان جهاد همگانی فرا نرسیده است باید عملیات و اقدامات‌مان اکنون منطبق با این شرایط و موازین باشد:

۱- ضمن برپاداشتن و شرکت کردن در مراسم عزای حسینی و احیای حماسۀ کربلا بر مردم حق‌طلب لازم است تا آگاهی صحیح و بیشتر از اهداف و وقایع خونبار کربلا دریابند تا برای ادای وظیفه و تحقق بخشیدن به آرمان‌های انسانی و اسلامی و زنده نگهداشتن مکتب در برابر یزیدی‌های زمان ایستادگی کنند و شعائر و تظاهرات این ماه‌های سوگواری همگی باید با محتوای سیاسی و اعتراضی به وجود رژیم سلطنتی موجود در کشور باشد. دست‌های سوگوارانی که بر سر و سینه کوبیده می‌شد اکنون باید به مشت‌های گره کرده و اعتراض عليه وضع موجود تغییر جهت دهد.

۲- تظاهرات اعتراضی و انقلابی حسینی خود را به گونه‌ای تشکل و سازمان دهند که ضمن کسب پیروزی هر چه بیشتر، ضایعات جانی و مالی کمتر باشد. بدیهی است که بهانه و طعمه دادن به رژیم خون‌خوار و وحشی که تنها با خون سيراب می‌شود، با تاکتیک‌های انقلابی هیچ مکتبی سازگار نیست. برای تقرب به خدا و رسیدن به هدف‌ها سرمایه‌گذاری از مال و جان تحت عنوان انفاق و شهادت في سبيل الله الزامی است که باید برای رسیدن به هدف مورد استفاده کامل و به جا قرار گیرد.

۳- آنچه بر صفوف پشت جبهه و خانواده‌ها واجب است، مقاومت و آمادگی ذهنی و نفسانی برای تحمل مصائب و مشکلات بیشتر در آینده و حمایت، کمک و تعاون، روحیه بخشیدن به مبارزان و مجاهدان خطوط مقدم جبهه، پناه دادن به مجروحین و کمک‌ها و معالجات اوليه آنها و حمایت مجرومین می‌باشد.

امید که در پرتو حمایت و هدایت پروردگاری که ارادۀ قاهره‌اش بر قلع و قمع ستمکاران و پیروزی حق‌طلبان محروم است، مبارزه امت مسلمان ایران تا سرحد پیروزی نهایی ادامه یابد و بدانیم که ارادۀ ملت‌‌های محروم و حقيقت‌طلب همان ارادۀ خداوند است که از دست و زبان و راه و روش آنان ظاهر می‌شود. «إِنَّهُ مُصِيبُهَا مَا أَصَابَهُمْ إِنَّ مَوْعِدَهُمُ الصُّبْحُ أَلَيْسَ الصُّبْحُ بِقَرِيبٍ».

سید محمود طالقانی

//پایان متن